Recenzja książki - "Ostatnia z Dzikich"

Tytuł: Ostatnia z Dzikich
Tytuł oryginału: Last of the Wilds. Age of Five: Book Two
Autor: Trudi Canavan
Trylogia: Era Pięciorga
Tom: 2
Rok wydania (Australia): 2006
Rok wydania w Polsce: 2009
Gatunek: fantasy, romans, przygodowe


Opis świata: tutaj

Opis fabuły

Choć Auraya była architektem zwycięstwa Białych, pierwsze spotkanie z wojną wypełniło jej sny koszmarami. Spaceruje w nich po polach krwi, a polegli wstają, by rzucić jej w twarz oskarżenie: Ty nas zabiłaś. Ty. Wydaje się, że Auraya nie zazna spokoju, dopóki nie odejdą te koszmary. Niestety, jedyny człowiek, któremu ufa i którego mogłaby prosić o pomoc, zniknął. Tkacz snów Leiard, wciąż usiłując jakoś uporządkować coraz wyraźniejsze wspomnienia dawno zmarłego Mirara, ucieka w góry w towarzystwie Emerahl, być może ostatniej z Dzikich. Choć sama nie jest tkaczem snów, Emerahl dysponuje wielką mocą i pomaga Leiardowi w zrozumieniu tej niezwykłej plątaniny pamięci. To, co odkryją, zmieni jego życie na zawsze. Daleko na południu, Pentadrianie liżą rany i próbują wybrać nowego przywódcę. Wydaje się, że pokój musi jeszcze zaczekać.

[opis z okładki]

Moja ocena

Zaczęłam czytać tę powieść, nie mając pojęcia, na co się wystawiam. I tak, jak w przypadku poprzedniej części, utopiłam się w niej, jak zapewne miałoby to miejsce w jeziorze Bajkał. 
W tej części poznajemy Reivan, młodą, nie posiadającą Talentów pentadriankę, która z ledwie Myślicielki stała się jednym ze Sług Bogów.
Kiedy czytałam jej wątek, w mojej głowie narodziło się jedno pytanie: "Kto tu właściwie jest czarnym charakterem?". Pentadrianie zostali ukazani - z punktu widzenia Reivan (choć nie ona jest narratorką) - trochę tak, jak ukazano cyrklian w pierwszej części, czyli w większości ludzi, którzy mniej lub bardziej oddają cześć swoim bogom i starają się żyć, każdy inaczej.
Jakby tak się zastanowić, to oba te wyznania są wobec siebie nastawione i święcie przekonane, że ci z drugiego końca kontynentu nie mają prawa do istnienia. Trochę jak... my. Często tworzą się u nas takie stereotypy, mniej lub bardziej zgodne z prawdą, czyż nie?
Oczywiście, nie zabrakło Aurai i Emerahl, dwóch głównych bohaterek z pierwszej części. Ich wątki tak się rozwinęły, że wracając pamięcią do początku opowieści o Ithanii, w życiu bym nie myślała, że tak będzie. Nie będę spoilerować, ale powiem tyle, że w moim odczuciu... było ostro. I podobało mi się, że postać naszej Kapłanki w Bieli miała charakter! Była gotowa poświęcić się dla swojej sprawy, jednak rezygnując z innej (wątek dramatyczny, rzecz to jasna) i zostaje, hm... (uwaga: SPOILER!) buntowniczką.
Co bardzo mnie urzekło, to styl pisania autorki, to jak fakty idą płynnie i rzadko mogłam się domyślać, co zaraz może nastąpić. Za to ma ona u mnie dużego plusa:)
W tej części brakowało mi również Tryssa, wynalazcy-Siyee z pierwszej części. Niby trochę schematyczny, a jednak miał w sobie "to coś". Wypchnęła go postać, która pojawiła się - o ile mnie pamięć nie myli - pod koniec poprzedniego tomu: Imi, księżniczka morskiego ludu Elai. I tak jak Tryss, w trakcie swojej wyprawy (czytaj: ucieczki), zachodzi w niej zmiana na lepsze, dojrzewa. Nie mówię, że jest z niej zła postać. Podobała mi się i mam nadzieję, że w trzeciej części także będę mogła o niej czytać:)
Jednego na pewno nie zapomnę związanego z tą książką - moich emocji, gdy czytałam ostatnie strony. Nie napiszę, co się stało, musicie przekonać się o tym sami, ale... to było dla mnie... bolesne;(

Dobrze, tak na zakończenie dodam niedługo może się pojawić kolejna część o Lwowie:)

Pozdrawiam

horsefan